Czasem widziane

Jako opiekun bądź wychowawca kolonijny opiekowałem się już dużą ilością dzieci. W pięć lat zrobiłem minimum 15 turnusów, więc czego doświadczyłem to moje. Przede wszystkim mam w głowie wiele rozmów i dialogów dzieci lub z dziećmi. Najczęściej zabawne, choć i pouczające bądź głupie. Kilka przytaczam tutaj.

Już raz pisałem o swoich wnioskach pokolonijnych, możecie je sobie przypomnieć, bądź zapoznać się z nimi - o tutaj.

Sporo z tych tekstów swego czasu można było znaleźć na fanpage Czasem widziane.

Pamięć również nie jest niezawodna, więc nie wszystko jest słowo w słowo, jednak starałem się zachować sens wypowiedzi. Czytając, warto też odegrać role i wczuć się w te historie.



Mój pierwszy wyjazd na kolonie jako opiekun. Ja, wówczas 21-latek. Turcja. Grupa? 12 dziewczyn w wieku 14-18 lat. Któregoś dnia podchodzą do mnie trzy 17latki.

- Proszę pana, mamy sprawę.
- No słucham was dziewczyny, co się stało?
- No bo wie pan. My mamy 17 lat i pierwszy raz mamy za sobą (tu mnie już lekko zszokowały z takim wyznaniem), ale Andzia (miała 15 lat) z naszego pokoju jeszcze nie. A ona kręci z kelnerem z naszej restauracji i mówiła, że nie chce być gorsza i chce to z nim zrobić. Jakby mógł pan z nią porozmawiać i może przemówić do rozsądku? Tylko niech pan zrobi to tak, żeby nie dowiedziała się, że wie pan to od nas.

Dosłownie mnie zamurowało!
Cóż, wiadomo - Turkowie tam bajerowali nasze nastolatki, znali kilka polskich kwestii typu: kocham cię, jesteś śliczna itp. i nasze nastolatki - cóż, leciały na to. A Andzia była wyjątkowo pusta i głupia.
Rozmawiałem z nią. Poświęciłem sporo czasu na tą rozmowę. Mówiłem też takie rzeczy, w które normalnie raczej nie wierzę. Ale chyba udało mi się ten pomysł z głowy jej wyrzucić.


Grupa dzieciaczków 8-11 lat. Jeden z chłopaków monstrualnie duży jak na swój wiek (czyt. gruby). Dzieci się z niego, ku mojemu pozytywnemu zaskoczeniu, nie śmiały. Ale za to on docinał dziewczynkom, przedrzeźniał i ogólnie dokuczał, a upomnienia nie przynosiły skutku. Pewnego dnia, jedna z 8 czy 9letnich dziewczynek do niego:

- A ty, jesteś taki gruby, że się chyba urodziłeś w tłusty czwartek.

Chłopak się uspokoił do końca turnusu, nawet rozpłakał, a ja, co nie było może do końca pedagogiczne - nie powstrzymałem śmiechu.


Co prawda nie jest to sytuacja w której brałem udział, ale działa się przy mnie. Koleżanka miała w grupie 9letnią dziewczynkę, która wyjątkowo topornie przyjmowała informacje.

(D)ziewczynka: Proszę pani, o której jest zbiórka?
(K)oleżanka: O 15:30 Agatko.
D: A gdzie?
K: A gdzie się zawsze spotykamy?
D: Tutaj... A gdzie idziemy?
K: No przecież mówiłam wcześniej, że idziemy na pokaz Mam Talent, przecież występujesz.
D: A to nie idziemy na miasto?
K(już poddenerwowana, gdyż takie dyskusje miewała 12 razy dziennie): Nie, nie idziemy.
D: A to o której zbiórka?
K: Agatko... o 15:30, tutaj! Leć już do pokoju.
D: A idziemy na miasto?

Agatka potrafiła tak bardzo długo. Przebywanie z nią dłużej niż 15 minut sprawiało, że człowiek cofa się w ewolucji. Ale do 15 minut - bywała nawet zabawna i śmieszna.


Miałem w grupie kiedyś swojego imiennika, Daniela. Miał 8 lat i był malutki jak Tomcio Paluch. Ale za to rezolutny, zabawny i pełen energii. Jemu często dokuczał inny chłopak z grupy, a wszelkie łagodzenie sporów - pomagało co najwyżej na kilka godzin - jak to u dzieci. Daniel często przychodził do mojego pokoju się poskarżyć. Aż, któregoś dnia...

(puk puk, otwieram, a tam Daniel)
Ja: No nie, co tym razem zrobił Kuba?
D (ze spuszczoną głową w dół i twarzą pełną trwogi i smutku): No bo... proszę pana... tym razem chciałem powiedzieć na siebie...

Co mogłem zrobić? Roześmiałem się, rozczesałem mu włosy dłonią i powiedziałem, że za odwagę wybaczam cokolwiek nie zrobił. Przyszedł odważnie donieść na siebie! Który dorosły ma taką odwagę?


Bułgaria, idę z grupą na miasto czy gdzieś tam. Nie idziemy w żadnych parach, ot luźno się poruszamy. Do dziewczyny przede mną podbija jeden z chłopaków:

Ch: I co, czujesz się lepiej niż wczoraj? (dzień wcześniej miała problemy z żołądkiem)
Dz: Tak.
Pięć min ciszy, bez żadnego słowa, ale idą obok siebie.

W końcu zacząłem się z niego śmiać, że musi mnie nauczyć owej bajery i umiejętności zagadywania.


Znowu Bułgaria (tak, tam się wiele działo). Godzina 3 w nocy, wychowawcy na dyżurze, a tu nagle z jednego z pokoi wychodzi dwóch chłopaków kompletnie owiniętych zasłoną (!?). Idą w kierunku wychowawców. W końcu:

W: A co wy chłopaki robicie?
Ch: Mamy pelerynę niewidkę.
W: No chyba nie bardzo...
Chłopcy wyszli spod zasłony, wracają do pokoju i słychać jak jeden z nich mówi do drugiego: I tak daleko zaszliśmy.

Cóż, do Coperfielda jeszcze trochę im brakuje, ale pomysły godne niego!


O tym nawet niektóre maluchy wiedzą. Węgry, dzień przed wyjazdem do Polski, jeden z 11letnich chłopaków wydaje strasznie dużo pieniędzy i kupuje różne, dziwne rzeczy. Więc pytam:

Ja: A co ty tyle pieniędzy wydajesz? Może zaoszczędź sobie i jak przyjedziesz do domu to coś będziesz mógł sobie kupić.
Ch: Ale proszę pana. Pieniądze mają służyć mnie i są po to by je wydawać. A te rzeczy to prezenty dla rodziców i siostry.

Muszę przyznać - zmotywował mnie do powiększenia suwenirów dla rodziny.


Chłopaczek z punktu numer 2 - miał w grupie kolegę, który o dziwo - był jeszcze większy. Nazywaliśmy ich (w kadrze) - Pascal i Makłowicz (Makłowicz to ten większy). Obydwaj po 11 lat. Z nimi miałem szereg zabawnych sytuacji:

a) Plaża, lekkie fale. A chłopaki do mnie:
- Proszę pana, będziemy wielorybami!
I kładą się na brzegu morza, czekając aż ich fala wyrzuci. Ja z ratownikiem na łopatkach ze śmiechu.

b) Siedzimy w kółeczku na plaży, przygotowuję grupę do zabawy. I widzę, że między Makłowiczem a kolejną osobą jest trochę miejsca.
Ja: Makłowicz, weź się przysuń do koleżanki, ścieśnijmy te kółko.
Co robi Makłowicz? Jak siedział, tak się położył na plaży i się przeturlał, bo: "tak mam łatwiej".

c) Makłowicz, na domiar złego, był bardzo anemiczny - zawsze z tyłu, zawsze powolny, ale zawsze z uśmiechem. No i na plażę ubierał adidasy i cała grupa czekała na niego 5 minut aż on otrzepie stopy z piasku, ubierze skarpety i buty. No to go pytam:
Ja: Makło - czemu nie ubierasz klapek na plażę. Nie masz? Zapomniałeś z domu wziąć?
M: Nie lubię klapek (słowa wypowiedziane jak idealny flegmatyk).
Ja: Ale musisz się jakoś przemóc, bo zawsze na ciebie czekamy, będzie trochę szybciej.
M: Ale ja nie chcę, one mi spadają.
Ja (lekko w szoku): Jak to ci spadają?
M: No tak. Jak w nich chodzę to spadają ze stopy.

Na tym zakończyłem dialog, w zbyt dużym szoku byłem, a moja wyobraźnia (uważam, że bogata) nie potrafiła sobie wyobrazić jak to jest możliwe.

d) Przy przedstawianiu się Pascal powiedział: interesuję się gastronomią i plastyką, a Makłowicz: interesuję się jedzeniem i graniem na komputerze. Ale Pascal chwalił się miłością do pierogów, które nauczył się robić z babcią. Aż któregoś dnia, będąc na mieście, zdradził mi jaki ma plan na swoje życie.

P: Jak skończę szkołę, to pójdę do technikum gastronomicznego, potem na studia gastronomiczne, a następnie założę pierogarnię! Bo kocham pierogi!

Ale musielibyście to zobaczyć z jaką pasją wypowiadał te słowa!


Małym dzieciom nie raz czytałem bajki na dobranoc. Gdy starsze grupy się dowiadywały, dla beki, często prosili mnie bym im też poczytał. Zarówno i chłopcy i dziewczyny. Najczęściej się to kończyło wspólnymi żartami, czy 10minutowymi rozmowami o dupie Maryny. Ale kiedyś dziewczyny mnie zaskoczyły (15 lat).

Dz: Proszę pana, bo ja mam pytanie i chciałabym prosić o radę.
Ja: Dajesz!
Dz: No bo... jak rozkochać w sobie chłopaka, ale w taki sposób by później go olać i żeby cierpiał?
Ja (standardowy szok, choć i rozbawienie): Ale czemu chcesz, żeby cierpiał?
Dz: No bo on mi się wcześniej bardzo podobał i myślałam, że ja mu też, ale jednak on teraz podrywa Asię!

No tak - dziewczyny już od młodości chcą się bawić męskimi uczuciami, a jak!



Ktoś tu dotarł? Mam nadzieję, że tak. I mam nadzieję, że sprawiły te historyjki choć kawałek uśmiechu na twarzy. Niestety, nie jestem w stanie zapamiętać wszystkich i wiele mi już uciekło z głowy. A te - według mnie - perełki. Także - jak jest uśmiech - proszę o lajka!

No i ponawiam - możecie zadawać mi pytania - póki co nie cieszy się to wielką popularnością, ale kto wie, może jednak będziecie mieli wenę i coś wam najdzie na klawiaturę. Pytać, o TU.